حضرت زینب(س) اسوه پرهیزگاری، صبر و استقامت است، بزرگ بانویی که با شهامت و شجاعت پرچم پرافتخار نهضت عاشورا را برافراشته نگاه داشت و تسلی بخش آلام بازماندگان قیام کربلا شد و اینگونه بزرگ پرستار حماسه حسینی لقب گرفت.



پنجم جمادی الاول پنجم هجری ولادت بانوی قهرمان کربلا و پرچمدار نهضت حسینی(ع)، حضرت زینب(س) فرزند بزرگوار امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س) است. بانویی فداکار که همواره در سخت ترین روزهای امامت حضرت علی(ع) در کنار ایشان بود و به نشر مبانی اسلام می پرداخت. 

حضرت زینب(س) پس از شهادت پدر، برادرش امام حسن(ع) را لحظه ای تنها نگذاشت و هنگامی که امام حسین(ع) به امامت رسید در واقعه کربلا به همراه کاروان ایشان به کربلا رفت و پس از شهادت مظلومانه برادر با سخنرانی افشاگرانه خویش لرزه بر پیکره یزیدیان زمان انداخت و حماسه ساز بزرگ عاشورا شد.

حضرت زینب(س) در کربلا به پرستاری و مراقبت از امام سجاد(ع) و دیگر خاندان اهل بیت (ع) که در جبهه نبرد مجروح شده بودند پرداخت و ضمن انجام دادن رسالت مهم و تبلیغ که همانا ترویج اسلام و برملا ساختن حقایق کربلا غافل نشد. 

حضرت زینب(س) در 15رجب 63 هجری قمری چشم از دنیا فرو بست. اینک آرامگاه آن بانوی بزرگوار در سوریه، میعادگاه دوستداران اهل بیت(ع) است.

سالروز ولادت حضرت زینب(س) در تقویم ایران «روز پرستار» نام گرفت تا فرصت مغتنمی باشد برای قدردانی از پرستارانی که لحظه های زندگی خویش را با صبر، حوصله و تحمل سختی های بسیار برای خدمت به انسان های نیازمند سپری می کنند. پرستاری به معنای کمک به فرد بیمار برای انجام دادن آن دسته از فعالیت هایی است که سبب حفظ و ارتقای سلامت می شود به صورتی که اگر فرد توانایی، اراده و آگاهی لازم را داشت، می توانست آن فعالیت ها را بدون کمک انجام دهد. 

در فرهنگ اسلامی و تعابیر قرآنی، آن هنگام که پرستار برای یاری انسان نیازمندی تلاش می کند و برای جلب رضای پروردگار نیازهایش را برآورده می سازد، ‌مثل آن که او را از مرگ رهایی بخشیده و بدین وسیله، موجبات خرسندی خداوند را فراهم کرده است؛ زیرا پرستاری که با تلاش خویش جان مجروح و بیمار ناتوانی را نجات می دهد و برای بهبودی وی فعالیت می کند به یقین او را زنده کرده و به جامعه پر تلاش انسان ها باز گردانده است.