پایگاه اطلاع رسانی حج و زیارت؛ یکی از آموزه‌های امیدبخش در گنجینه قرآنی و روایی ما مسأله شفاعت و دستگیری اهل‌بیت (ع) است. ما مومنان و شیعیان هر کدام به نحوی نیازمند و محتاج نیم‌نگاهی از سوی حضرات معصومین (ع) هستیم و این امر پیوسته یکی از درخواست‌ها و دعاهای همیشگی به درگاه الهی است.

رسول خدا (ص) در حدیثی خطاب به دخترشان فاطمه زهرا (س) می‌فرماید: «یَا فَاطِمَةُ الْبُشْرَى فَلَكِ عِنْدَ اللَّهِ مَقَامٌ مَحْمُودٌ تَشْفَعِینَ فِیهِ لِمُحِبِّیكِ وَ شِیعَتِكِ فَتُشَفَّعِین‏؛ ای فاطمه! مژده باد که در پیشگاه خداوند مقامی شایسته داری که در آن مقام برای دوستان و شیعیانت شفاعت می‌کنی». (بحارالاتوار، ج 76، ص359(

آن حضرت در حدیثی دیگر دربارۀ مقام شفاعت حضرت زهرا(س) در صحرای محشر می‎فرماید: به خدا سوگند در آن روز، فاطمه (س) شیعیان و دوستان خود را از میان مردم چنان بر می‎چیند که مرغ دانه‎های خوب را از بد جدا می‎کند. آنگاه فاطمه (س) با شیعیان خود در بهشت حاضر می‎شوند. خدا در دل ایشان می‎افکند تا دوباره به محشر التفات می‎کنند، خطاب می‎رسد: «این نگرانی شما برای چیست؟ همانا دختر حبیب من، از شما شفاعت کرد»، ایشان می‎فرمایند: «خدایا! دوست داریم قدر ما در چنین روزی معلوم شود.» خداوند می‎فرماید: «ای دوستان من! در میان جماعت بنگرید؛ هر کس که به خاطر دوستی فاطمه(س) شما را دوست داشت، هر کس به خاطر محبت فاطمه (س) به شما طعام داد، به خاطر محبت فاطمه(س) به شما لباس داد، به خاطر محبت فاطمه(س) شما را به جام آبی سیراب کرد، یا غیبتی را از شما دور کرد، دست او را بگیرید و همراه خود وارد بهشت کنید.» امام باقر(ع) فرمودند: «به خدا سوگند که در محشر جز کافر و منافق و شکّاک نمی‎ماند». (روحانی علی‌آبادی، محمد، زندگانی حضرت زهرا(س)، ص 342(